Ύμνος στην Νέμεσι.
Mεσομήδους του Κρητός (2ος μ.χ. αι.).
Πτερωτή Νέμεσι, ισορροπία του βίου,
κυανόφθαλμη θεά, θυγατέρα της Δίκης,
συ που των θνητών τα κούφια ξεφυσήματα
συγκρατείς με αδαμάντινα χαλινάρια,
και καθώς απεχθάνεσαι των βροτών την ολέθρια ύβρι
τον κατάμαυρο φθόνο εξαποστέλλεις.
Κάτω από τον τροχό σου τον άστατο που ίχνος δεν αφήνει
περιστρέφεται η χαρωπή των ανθρώπων τύχη·
ανεπαίσθητα πλησιάζεις σε κάθε παράβασι
και τον επηρμένον αυχένα ταπεινώνεις.
Με τον πήχυ σου πάντοτε τον βίο μετράς,
και πάντοτε συνοφρυωμένη παρατηρείς
ζυγό κρατώντας συνεχώς στο χέρι σου.
Ελέησον, μακάρια, συ που απονέμεις τα οφειλόμενα,
πτερωτή Νέμεσι, ισορροπία του βίου!
[Επωδός]
Την θεά Νέμεσι άδουμε την άφθαρτη,
την ορμητική Νίκη με τις απλωμένες φτερούγες,
την αδιάψευστη, και πάρεδρο της Δίκης,
συ που την μεγαλαυχία των θνητών
δικαίως καταστέλλοντας οδηγείς στον Τάρταρο!
Σύγχρονη Απόδοση: Ιαλυσσός.
