Μοῦνον ἐμοὶ ἕνα λύχνον ἀπ' ἠλιβάτου σέο πύργου
ἐκ περάτης ἀνάφαινε κατὰ κνέφας, ὄφρα νοήσας
ἔσσομαι ὁλκὰς Ἔρωτος ἔχων σέθεν ἀστέρα λύχνον.
Μουσαίος, Ηρώ και Λέανδρος (στ. 210-212)
ΤΟΝ ΛΥΧΝΟ ΣΟΥ ΕΧΟΝΤΑΣ ΓΙ' ΑΣΤΕΡΙ...
Μόνο ένα λύχνο για μένα ψηλά από τον ηλίβατο πύργο σου
από πέρα, άναβε μές στο σκοτάδι, ώστε μόλις τον εννοήσω
να γίνομαι τού Έρωτος ολκός, τον λύχνο σου έχοντας για αστέρι!
Απόδοση: Γιώργος Λαθύρης
Με το λύχνο του άστρου, στους ουρανούς εβγήκα.
Στο αγιάζι των λειμώνων, στη μόνη ακτή του κόσμου.
Που να βρω την ψυχή μου, το τετράφυλλο δάκρυ!
Ελύτης, Άξιον Εστί
