Συστηματική Διδασκαλία της Ελληνικής Παραδόσεως από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα μέσω των κειμένων: Ορφέως, Πυθαγόρου, Πλάτωνος, Αριστοτέλους, Απολλωνίου, Πλουτάρχου, Πλωτίνου, Πορφυρίου, Ιαμβλίχου, Πρόκλου, Δαμασκίου, Πλήθωνος, κλπ.
«Αναγκαίον εστί μη ολιγώρως έχειν της των παλαιών συγγραμμάτων κτήσεως, αλλά τούτων ποιείσθαι συλλογήν κατά το γεωργώδες· τον γαρ αυτόν τρόπον όργανον της παιδείας η χρήσις των βιβλίων εστί και από πηγής την επιστήμην τηρείν συμβέβηκεν». (Πλούταρχος).
«Όπως οι κάτοικοι μιας άνυδρης πόλης, έτσι κι εμείς σήμερα έχουμε ανάγκη τα νάματα της αρχαίας γνώσης για να μπορέσουμε να αντιλη-φθούμε “από πού ερχόμαστε”, να καταλάβουμε “πώς φτάσαμε ώς εδώ”, ώστε να δούμε καθαρότερα “προς τα πού βαδίζουμε” και να θέσουμε ξανά το πάντα επίκαιρο ερώτημα “πού θέλουμε να πάμε;”
Μες από μια διαδρομή αιώνων αποκτά κανείς σημεία παραβολής και συγκρίσεως και τότε μόνο μπορεί να διακρίνει το ουσιώδες από τα επουσιώδη. Αποκτά εποπτική γνώση της πορείας μέσα στο χρόνο, γεμίζει με βεβαιότητα για το τί πρέπει να κάνει και αντλεί δύναμη από το ζωντανό παράδειγμα σπουδαίων ανθρώπων που βάδισαν με επιτυχία τον Δρόμο της Αρετής.
Η Παράδοσις είναι το φως και ο κανόνας, έχει πει ο Πλούταρχος. Ό,τι δεν είναι Παράδοση, είναι αναζήτηση στα τυφλά, είναι προσπάθεια πλεύσης χωρίς πυξίδα και χωρίς μέσα διάσωσης από την ενδεχόμενη αποτυχία.
Χωρίς Παράδοση είμαστε αναγκασμένοι να παραπαίουμε σε φαύλους κύκλους αυτοσχεδιασμών, χορεύοντας στους τρελλούς ρυθμούς της κάθε νεωτερίζουσας μόδας. Κάθε μόδα δεν είναι παρά μια περιπέτεια ματαιοδοξίας, γι΄ αυτό και συνεχώς αλλάζει. Το κλασικό, όμως, είναι μια περιπέτεια γνώσης, γι΄ αυτό και είναι πάντα της μόδας!
Τα κείμενα που συγκροτούν την διασωθείσα Γραπτή μας Παράδοση δεν είναι ένα μουσειακό είδος παραδομένο στα χέρια ψυχρών «επαγγελματιών» και «ειδικών», αλλά μια ζώσα πραγματικότητα την οποία επείγει να ανακτήσουμε»!
Ιαλυσσός
